De nacht begint met een zeer heldere hemel. De Melkweg is er heel duidelijk ondanks dat de camping verlicht is. Blijkbaar heeft de regen veel stof uit de atmosfeer weggehaald. Een voorbijganger wijst me op het Zuiderkruis. De sterrenhemel blijft fascineren. Als ik een uurtje later Tineke meeneem is er al wat bewolking zichtbaar. ‘S-nachts regent het flink maar in de ochtend is het weer droog. Nadat ik een groepsfoto gemaakt heb van twee Duitse families uit hetzelfde dorp die elkaar op deze camping toevallig ontmoeten, vertrekken we voor een camping in het midden van Paihia. Als we er langs rijden zien we dat op die plaats geen plek voor ons is. We rijden twee kilometer door naar Waitangi. Dit is de plaats waar het verdrag tussen Maori’s, de oudste bewoners van New Zealand, en de Europese immigranten is getekend. Alles wat maar een beetje op geschiedenis lijkt wordt hier in New Zealand al snel uitvergroot. Op het ’treaty’-terrein is een museum gebouwd en worden Maori voorstellingen gegeven. Gisteravond konden we vanuit de verte op de golfbaan daar iets van horen.
Bij het aanmelden op de camping vertelt Tineke dat we via CamperMate korting zouden kunnen krijgen. De mevrouw weet van niets maar belt toch even met iemand. Nee, dat was een maand geleden maar wij krijgen toch die korting. We werden helemaal blij van de 6 nzd en horen tegelijkertijd dat warm douchen 2 nzd kost. Dat is dan wel weer een koude douche voor ons.
Vanuit onze nieuwe kampeerplaats is het 10 minuten lopen om in Paihia te komen. Daar nemen we, op aanraden van Arie, de boot naar Russell, de eerste hoofdstad van New Zealand. Een cruise van 15 minuten op het achterdek. We maken een rondje richting museum, een aanrader volgens Arie, maar besluiten verder te lopen. We komen uit op de ‘boulevard’ en ik wil naar rechts en Tineke naar links. Dus gaan we naar links. In de verte zie ik een man in zwart pak met een wandelstok en verrekijker. Een bekende! Zijn vrouw ziet er minder opvallend uit maar ik zie haar ook. Dit is de derde keer dat we ze ontmoeten, eerst in Rotorua, vervolgens op het Hot Water Beach en nu hier. Helaas weten ze niets van de traditie van trakteren bij de derde toevallige ontmoeting.
We drinken koffie bij de oude missie post terwijl het regent. Daarna vinden we een mooi restaurant voor de lunch. En weer regent het. De man die ons bedient maakt een foto. Op de achtergrond draait een lied van Bob Marley dat ik meezing. Waarop het meisje van de bediening in het ritme van de muziek langs ons danst. Bij het afrekenen vertelt ze dat ze deze speellijst leuk vindt. Ze komt uit Engeland en ik mag niet teveel over de Brexit-perikelen zeggen anders gaat ze huilen. Ze blijft nog tot November en vindt Russell erg leuk. Als we weer over de ‘boulevard’ lopen zien we onze ferry in de haven liggen. We versnellen onze pas. Op de steiger ziet de kapitein ons en wacht met afduwen. De boot is een stuk voller. Dat is goed, we worden ingehaald door een grote en veel snellere catamaran. In de golven die dat schip maakt gaat ons bootje flink op en neer maar blijft overeind door het grotere gewicht. Met een beetje fantasie wordt zo’n tochtje toch bijzonder!
Eenmaal weer terug nemen we de gezinsdouche. Lekker ruim en… voor twee nzd, en niet vier, komen we er schoon onder vandaan. Tineke hoort niet dat de tijdklok afslaat en neemt nog een straal koud water mee!
