Het zonnetje schijnt vanmorgen. We nemen afscheid van het Amerikaanse stel, Mark en Cathy. Ze leveren vandaag hun auto in bij de verhuurmaatschappij en moeten dan nog tot 22:00 zien door te brengen op het vliegveld. Markt blijkt software engineer geweest te zijn, oa bij Microsoft. Hij heeft een heldere kijk op het leven en we hebben een levendig gesprek dat nog heel lang had kunnen duren. Maar we gaan naar Auckland en er moet nog ontbeten worden.
We hebben een app van het lokale openbare vervoer en vinden vrij snel hoe we met de bus in de stad kunnen komen. De app rekent ook mee dat je een eindje moet lopen. De aangegeven starttijd is niet de vertrektijd van de bus. Het is 20 minuten lopen naar de bus (waarschijnlijk voor oude mensen gerekend), wij doen het in 15 minuten en zijn dan dus 25 minuten te vroeg. We worden door moeder natuur vermaakt met een bijzonder schouwspel. Een heel veld vol Haematopus Finshi, ook wel Finsch’ scholekster genaamd.
In Auckland zoeken we als eerste het ferry gebouw op, voor de boot naar Devonport. Maar volgens Tineke mogen we die pas nemen als we moe zijn, en we zijn er nog maar net dus zeker niet moe. Dan maar snel naar een I-site, de VVV van New Zealand, voor een route door de stad. Die blijkt niet veel anders dan de route die Tineke uit de reisgids heeft gefotografeerd. Op naar de North Wharf Promenade, langs de mooiste jachten.
We lopen via obscure weggetjes naar de Sky Tower voor een bezoek aan het observatorium deck. Ondertussen maakt iemand , in oranje overall, een Sky walk. Zie de foto hierboven. Dat gaan wij dus niet doen. De lift brengt ons snel naar de 51e verdieping, eerst omhoog langs een afgesloten koker, dan langs een glazen wand waardoor je de vaste grond heel snel van je ziet verwijderen. Het uitstappen is niet voor iedereen een feestje. Er zijn mensen die het een en ander te overwinnen hebben voor ze, zonder zich vast te houden aan iets of iemand stevigs, vrij kunnen rondlopen. Ik loop tegen een man aan die verwoed probeert zo dicht mogelijk bij de middenkolom te blijven om maar niet in de buurt van het glas te hoeven komen. Hoogtevrees is toch iets raars en kan de stoerste mens overkomen. Ondertussen probeert Tineke uit of de glazen vloer inderdaad zo stevig is als de betonnen vloer. Totaal geen hoogtevrees en dus maakt zij de foto’s
Voor we de toren bezochten zagen we dat je langs de kades goed kunt eten. Dus gaan we helemaal terug en vinden een restaurant met heerlijke Terahiki vis, sla en frietjes. Glaasje witte wijn erbij, heerlijk. Daarna zijn we moe genoeg voor de overtocht per ferry naar Devonport, een stadje tegen een van de vele, uitgebluste, vulkanen aan. Huizen in Victoriaanse stijl en een steile beklimming naar de top van Mount Victoria. Daar boven 360 graden uitzicht en een bunker met een Armstrong dissapearing gun.
We nemen de bus terug naar de camping. Lijn 309 van 18:00. We zijn er op tijd en dan is er ineens lijn 309X! De chauffeur verstaat me slecht maar een passagier zegt dat ook deze express bus in Mangere bridge komt, op de Kiwi Esplanade. We stappen in. Onderweg probeert een meisje de bus via de knop te laten stoppen bij haar halte maar we zitten in de express bus en die rijdt stoer door. We worden een beetje zenuwachtig. Dan stopt de bus toch, het meisje en twee andere passagiers proberen verhaal te halen maar de chauffeur zegt dat ze niet goed opgelet hebben. Een paar kilometer verder overkomt een man hetzelfde. De bus rijdt zijn halte voorbij en stopt pas kilometers later. We worden nog zenuwachtiger. Dan zie ik de Kiwi Esplanade en druk op de stop knop. De bus stopt, we stappen uit, Tineke boos, te vroeg uitgestapt. Uiteindelijk scheelde het slechts een halte….
De douches, er is er één voor mannen en één voor vrouwen, zijn een eind verwijderd van de plaats waar de camper staat. Ze zijn redelijk ruim, hebben erg heet water en zijn schoon. De weg er naar toe gaat langs de weitjes met schapen, geiten, koeien, paarden en kippen. Steeds weer hekken open maken en netjes achter je dicht doen. Geen fototoestel bij me, dat moet morgen maar.
