Kwart voor zeven gaat de wekker vanochtend. Na intensief intern overleg en een inspraakronde met de doelgroepen kwamen we uit op 7:05 maar gedurende de nacht is door het uitvoerend comité toch voor 6:45 gekozen. Er worden geen nadere kamervragen gesteld.
We hadden zoveel mogelijk van onze spulletjes gisteren al uitgesorteerd, wetend dat we met twee keer 30 kilo maximaal mogen reizen. Jammer voor Leny, mijn zus, maar die zal het moeten doen zonder het blikje witte bonen, de sardientjes, 15 rollen toiletpapier, 6 flesjes water van 600 ml en een flesje mayonaise. De aangebroken verpakkingen zouden toch al achterblijven.
We zijn mooi op tijd bij de verhuurmaatschappij om de camper terug te geven. Ook mooi op tijd om de claim te regelen voor de verloren tijd in het begin van de reis. Het meisje achter de balie geeft me een notepad aan zodat ik ter plaatse een review kan schrijven. Dat is nog eens wat anders dan zo’n e-mail die je standaard krijgt als je ergens gelogeerd hebt en je email adres achterlaat. Gelukkig doet Leny zoiets niet! We wachten buiten op de transfer bus die vrij snel arriveert. De bus zit vrij vol. We rijden al onze spullen naar binnen en krijgen van een jonge vrouw haar zitplaats aangeboden. De chauffeur komt terug uit de lobby en we gaan rijden. 20 meter verder staan we stil, de uitrit is afgesloten met pylonen en een vrachtwagen manoeuvreert zich dwars voor de poort. Onze chauffeur toetert en de werkmannen voor de poort blijken doof. Eerst een beetje gelach in de bus. Dan neemt de spanning wat toe. De mannen voor de poort doen onverstoorbaar hun ding. Een dame komt naar voren, spreekt met de chauffeur en gaat vervolgens naar buiten om met de werklieden te spreken. Nee, toch niet door! Ik weet niet wat de dame heeft gebruikt in de conversatie met de heren maar plots gaat alles aan de kant en kunnen we rijden. We stoppen bij een hotel en daar stapt de dame met twee begeleiders uit. Ze dreigde het begin van een vergadering te missen! Misschien was een taxi beter geweest?
Op de terminal is het lekker rustig. We checken in. Helaas zitten we toch nog ruim boven de 60 kilo en moeten we bijbetalen. De grote koffers zijn dan al weg, alleen een kleine koffer resteert. We halen er snel wat uit en dan valt het bij te betalen bedrag erg mee.
Eenmaal in het vliegtuig blijken we niet naast elkaar en ook niet aan het raam te zitten. We hebben dit uitdrukkelijk aan het reisbureau gevraagd. De dame die tussen ons in zou komen zitten ziet direct wat er aan de hand is en biedt een oplossing. Later in de vlucht zorgt ze ook voor een deken voor Tineke die het erg koud heeft. Aan de kust van Australië spookt het. Het laatste stuk tot aan de landing in Sydney is dan ook behoorlijk turbulent. We krijgen zo’n beetje als laatsten onze bagage. De paspoortcontrole verloopt soepel, de meeste passagiers staan al buiten. Ook de controle van de bagage op voedsel en andere waren die niet Australië binnen mogen is voor ons een fluitje van een cent. We kopen een SIM kaart en bellen Leny die bij de McDonalds staat te wachten. Ze dirigeert ons naar de express ophaalplaats en even later arriveert ze in haar zwarte Suzuki Swift. Er was al eerder overleg over de kans dat alle bagage mee kan. Eventueel met opoffering van een passagier….. Natuurlijk niet, het past. Ze kan alleen niet de achteruitkijkspiegel gebruiken en moet de linkerzijspiegel benutten. Die is nog als nieuw en volledig ongebruikt! Het is druk op de weg naar Collaroy maar Leny manoeuvreert de Swift snel en behendig door het verkeer. Ze wijst ons de B-1 buslijn aan die naar de stad gaat en eigenlijke B-line heet. Dat is voor morgen! We maken een overzichtsfoto van Collaroy en Leny laat zien hoe je hier de steile hellingen neemt.
De B-line bus 
Wachtend op Leny