Natuurlijk is Milford Sound een must see. We staan om half negen klaar voor de shuttlebus naar de aanlegsteiger, voucher en elkaar in de hand. De afvaart is om half tien. Dit is het beste moment op de tocht te maken, zegt het boek. Later zijn er veel bussen, afgeladen met bezoekers. Maar ook wij moeten even in de rij om de voucher om te wisselen voor boardingpassen, lunchpassen en onderwaterobservatoriumpassen. Wat we niet hebben is de kajak tocht, de helicopter vlucht met landing in de sneeuw, de overnachting op een boot in de Milford Sound en de vlucht met een vliegtuigje.
De buurman uit Bristol is er ook. Zelfde afvaart. Iedereen is dik aangekleed terwijl dit een van de weinige dagen is zonder regen én met zon. Later wordt ook mij duidelijk dat het niet voor niets is. Er staat na de eerste bocht een koude wind vanuit zee.
De een na de andere boot vaart weg. We schepen in, wel op de kleinste, maar … boot is boot.

De tocht over de Milford Sound is mooi. De kapitein doet alles wat hij al duizend keer gedaan heeft. In de waterval varen met ‘Raindrops keep falling…..'(wel een klein watervalletje want ja geen regen), stoppen bij de zeehonden en hij draait het bekende nummer van de film de Titanic als we op de Tasman zee omdraaien. Daar zijn de golven een klein beetje hoger, een klein beetje want ja, het is mooi weer!

Het onderwater observatorium laat het leven in de diepzee zien, hier op een diepte van 10 meter. Door de omstandigheden, een toplaag van 5 meter zoet en donker water is er weinig licht en dus geschikt voor leven dat normaal veel dieper in zee bestaat.

De middag is heel mooi, zonnig en fris tegelijkertijd. We doen de was en lezen wat. Tineke trotseert de sandflies, of black flies en gaat buiten in een stoel zitten. Blijkbaar heeft ze de juiste middelen gesmeerd want ze wordt niet gestoken. Ze zwaait zelfs niet met haar handen om de black flies af te weren. Dat leidt hier op de camping tot vermakelijke taferelen, vooral als je zelf veilig achter glas en horren zit.

Milford Sound is wat betreft internet het einde van de wereld. Ik schreef het gisteren al en het is er niet beter op geworden. Morgen vullen we de blog aan met meer foto’s. Vandaag is het gelukt om 1 foto te verzenden! Wat muziek betreft moeten we ook doen met wat er op deze tablet staat, en onder het schrijven is dat Amadou et Mirjam, Manu Chao en Bob Dylan! Je kan het slechter treffen, hoewel…. we vinden ‘Met de vlam in de pijp’ ook vermakelijk…….